همیشه رفیق

.هنوزم تو چشمات عشقه ...

پس از گذشت این همه سال، همچنان یکی از ماندگارترین لحظات رفاقت در سینمای ایران همین سکانس گوزنهاست ، سکانسی که از آن در آثار طنز و جدی بارها وام گرفته شده است.

 

رفیق زخمی پس از سالها به دیدن کسی آمده که روزی الگویش بوده است و این روزها حال خوشی ندارد ، در میزانسنی محقرانه بر سر یک میگساری فقیرانه از گذشته ها حرف می زنند ، می خندند ، اشک می ریزند و از رفاقت می گویند.

«سید رسول (بهروز وثوقى):

وقتى گریه ام مى گیره، امیدوار مى شم هنوز جون دارم. به سلامتى اون وقتا...»

.

« قدرت (فرامرز قریبیان):

تو همیشه جون دارى. از وقتى آخرین عرقو با تو خوردم، دیگه عرق نخوردم. تا حالا هفت هشت ساله. نمى دونم... حال و هواى امشب، تو... خلاصه به سلامتى اون وقتاى تو»

در نوای جادویی موسیقی اسفندیار منفردزاده

پس از سالها حرف می زنند و در انتهای سکانس دوربین هوشمندانه از انها عبور می کند ، به شمایل و قاب عکس های قدیمی می رسد ، گذشته بخش جداناشدنی رفاقت آنهاست.

«سید رسول:

وقتى رفتى نفهمیدم کى داره مى ره. حالا که اومدى مى فهمم کى اومده. هنوزم کم حرف مى زنى، هنوزم ماتى، هنوز تو چشمات عشقه، حتماً هنوزم دروغ نمى گى... عینِ یه کفتر رو شونه ى من. صفاى قدمت...»

گوزنها همچنان بهترین فیلم کیمیایی است که البته نباید از نقش دکتر باقر پرهام نویسنده و جامعه شناس که در فیلمنامه و ساخت گوزن‌ها حضور داشت غافل شد.

کیمیایی با گوزن‌ها به اوج بلوغ حرفه ای رسید هرچند در ادامه دیگر هرگز نتوانست موفقیت این فیلم را تکرار کند.

حالا این شما و چند دقیقه رفاقت ناب 

از بازی خوب #فرامرزقریبیان که حضورش به هر فیلمی اعتبار داده است و یکی از معدود بازیگران توانمند سینمای ایران است در کنار #بهروزوثوقی که بهترین نقش آفرینی زندگی اش در گوزنها اتفاق افتاد.

نوید جعفری