رنج بی پایان

از روزی که دکتر هوشنگ کاووسی واژه من درآوردی فیلمفارسی بهم چسبیده را برای زیر سئوال بردن تولیدات پارس فیلم ابداع کرد تا کنون بخشی از میراث سینمایی ما که شاید جزو معدود کشورهای آسیا با پیشینه سینمایی قدیمی هستیم را تحت الشعاع قرار داد.

 فیلمفارسی مشخصات سینمای پیشرو و‌ موج‌ نو را ندارد اما سرشار از صداقتی است که با در نظر گرفتن مشکلات تولید ، نبود نیروی متخصص و حتی امکانات اولیه ، در ان زمان می توان آن را تحسین کرد.

سینمایی که آدمهایش مردم معمولی هستند و دردهای شان هم از جنس معمولی است ، روایتی ساده و بی ریا از یک داستان گویی بی غل و غش در کشوری که داستان بخشی جدا ناشدنی از زیست مردمان آن است.

سینمایی که اگر رشد می کرد و یکباره متوقف نمیشد می توانست همانند هم صنف آن هندی اش با مدد تکنولوژی و امکانات جدید سینما بدل به ابزار قدرتمندی شود تا علاوه بر اکران داخلی به تولیدات مشترک خارجی برسد ،و علاوه بر درآمدزایی ، فرهنگ ،اداب و رسوم و زیبایی های کشورش را به جهان معرفی می کند.

امروزه با گذشت اینهمه سال همچنان دیدن فیلم های فردین ، ناصر ، بیک ایمانوردی ، بهروز وثوقی ، تقی ظهوری و ...در کنار ستارگان دیگری همانند آذر شیوا و پوری بنایی و فروزان مایه شعف بسیاری از علاقه مندان سینما است.

کافی است مصاحبه های فردین و ناصر و قدیمی ها را بخوانید که تولید یک فیلم چه رنج ها و مرارتی در پی داشته است تا بفهمیم این سینما ساده به دست نیامده است.

خانه نشین کردن ناجوانمردانه این بزرگان توسط مدیرانی که اکثرا حتی آشنایی ابتدایی با مقوله سینما نداشتند ، اصرار بر تحقیر و نادیده گرفتن آنها و رنج و مظلومیتی که امثال فردین و ناصر کشیدند، شاید باعث شد که نسلی که عملا پس از آن دوران هم متولد شده همچنان پای این فیلمها بنشیند و از همان قصه های ساده یک خطی و شنیدن آواز و لب زدن ها لذت ببرد.

چه بخواهیم و چه نخواهیم ، سینمای سیاه سفید از اولین گام های آبی و رابی و دختر لر تا تولیدات جشنواره پسندش همه بخشی از میراث فرهنگی و سینمایی ماست ، کتمان ان سینما یا تحقیر آدمهایش هم نتوانسته باعث فراموشی اش شود و شاید بهتر باشد به جای نادیده گرفتنش به فکر استفاده بهینه از این سرمایه ارزشمند بود.

نویدجعفری